Veysel
Sufi Music
Kadim ilâhileri, makam ve mekân gözetmeden katleden arabesk ilâhi furyasına karşı, günümüzde de yeni ilâhiler bestelenebileceğini göstermesi açısından önemli bir albüm Görene. İlk kez seslendirilen bir nefes ve bir ilâhi de, bu öneme katkıda bulunuyor. Bunların dışında, albümde iki tanıdık ilâhi de bu yorumlarıyla dikkat çekiyor.
Albümdeki eserlerde klasik formdan farklı özellikler göze çarpıyor. İşin daha ilginç yanı, bu hoş yeniliklerin kimileri, ilâhi gibi oturmuş ve dokunulmazlık kazanmış bir formu zorlayan denemeler de barındırmakta.
Albümün sorunlu tarafları, vokallerin çokluğu ve bazı parçalara (nedense) bir türlü yakışamaması. Yorumcunun, zaman zaman parçaları kendi ses renginden okumamış olması da, ortaya bir miktar yapaylık havası çıkarmıyor değil. Ancak bu kusurlar, yapısal olmayan ve aşılabilir sorunlar gibi görünüyor. Bu cesaretli denemeleri için, kendisine popçular gibi bir ad seçmesini de şimdilik görmezden gelerek Veysel Bey’i kutlamak isterim.
Şunu belirtmeden geçemeyeceğim: Albümün tasarımı, hiç de albümün kalitesine uygun değil. Albüm kapağı, bilgisayarda yazı yazmaktan ve cetvelle düz çizgi çizmekten aciz bir grafikerin elinden çıkmış. Böyle bir çalışma daha çok özeni hak ederdi. Halbuki aynı mahareti yapımcı da göstermekte: Parçaların bestecileri, söz yazarları, hanendeleri, vokalleri ve hatta makam ve usulleri hakkında bize bilgi vermenin lüzumsuz olduğunu düşünüyor kendileri.
Fakat meraklanmayın, albümün ön yüzünde sizi selâmlayan Sufi Music köylülüğü, yalnızca orada kalmış, albüme hiç sinmemiş. Görene, beklenmedik zamanların müziği. / Hasanali Yıldırım
Tavsiye Et