Geçtiğimiz ay öne çıkan diğer bir gelişme ise Ümraniye’de bir evde 27 adet taarruz tipi el bombası ele geçirilmesiydi. Bombaların Kuvvai Milliye Derneği’nin kurucularından emekli Astsubay Oktay Yıldırım’a ait olduğu söylendi.

Bence burada bir noktayı atlamayalım. 22 Haziran’da Danıştay davasında karar verilecekti; ancak Ümraniye’de bulunan bombalar nedeniyle mahkeme, Ümraniye çetesi ile Danıştay’a yapılan saldırı ve Cumhuriyet gazetesine atılan bombalar arasındaki ilişkinin tespitini isteyerek kararı erteledi.

Soruşturmanın detaylarını bilmiyoruz, onun için açık ve net bir şey söylemek mümkün değil. Ancak ortaya çıkan ilişkiler ağı öyle garip ki, ipin ucunu bir çekseniz her şey çorap söküğü gibi gözler önüne serilecek sanki. Bakın size 18 Haziran tarihli Zaman gazetesinden bir pasaj okuyayım: “Oktay Yıldırım ile bombaların bulunduğu Ümraniye’deki evin sahibi Mehmet Demirtaş’ın tanışıklığı 1994 yılına dayanıyor. Demirtaş, 1994-95 yıllarında Kilis’te Yıldırım’ın birliğinde askerliğini yapmış. Oktay Yıldırım ile Muzaffer Tekin ise 2000 yılında Tekin’in Kadıköy Kuşdili’nde bulunan bürosunda tanışmış. Tekin ile Susurluk sanıklarından İbrahim Şahin’in tanışıklıkları da aynı döneme denk geliyor. Tekin, İbrahim Şahin, Korkut Eken, Sami Hoştan ve özel timcilerin yargılandığı Susurluk davasının 12 Şubat 2001’deki karar duruşmasına da katılmıştı. Bir dönemdir Muzaffer Tekin, Oktay Yıldırım ve silah üzerine ettirdiği yeminle gündeme gelen Kuvayı Milliye Derneği Başkanı emekli Albay Fikri Karadağ birlikte hareket ediyor. Yakın çevrelerinin verdiği bilgilere göre Fikri Karadağ ile Muzaffer Tekin grubu 2004 yılından itibaren birbirleri ile irtibatlı; ancak farklı kulvarlarda hareket etmeye başlıyor. Tekin’in grubu Kuşdili Caddesi üzerindeki bir binanın 3’üncü katında bulunan Rıza Petrol’de bir araya geliyor. Söz konusu büronun sadece tabelasında ‘petrol’ ismi var. Aslında büronun ticaretle ilgisi yok. Göztepe’de bulunan camları zırhlı evinde yaşayan Muzaffer Tekin, Kuvvacı çevresiyle bu büroda buluşuyor. Danıştay saldırısının faili Alparslan Arslan’ın da bu büroya sık sık uğradığı ortaya çıkmıştı. Büronun müdavimleri arasında ise Oktay Yıldırım da var.”

Aslında her taşın altından Veli Küçük çıkıyor, desek daha doğru. Bildiğiniz gibi geçtiğimiz günlerde Ankara’da faaliyet gösteren 19 kişilik bir haraç çetesi çökertildi. Yakalananların arasında Susurluk sanıklarından Sedat Bucak’ın korumalığını ve şoförlüğünü yapan Rıfkı Özkaya da vardı. Bu adamın üzerinden iki adet sahte Jandarma İstihbarat Teşkilatı kimliği çıktı. Gazetelerin yazdıklarına göre Özkaya bu kimlikleri Veli Küçük vasıtasıyla edinmiş. Bunun üzerine geçen gün ben de tuttum, Google’da bir Veli Küçük taraması yaptım. Abdullah Çatlı’dan Yeşil’e, kumarhaneler kralı Ö. Lütfi Topal’dan doğuda suikasta kurban giden bazı Kürt işadamlarına, Azerbaycan’daki Ermeni karşıtı kontrgerilla teşkilatlanmasından Kızılelma koalisyonuna, Hrant Dink’in 301 ile yargılandığı duruşmadan yine Dink’in aldığı tehditlere kadar sayısız karanlık olayla ilişkili olarak bu adamın adına rastladım.

Öyle anlaşılıyor ki, vatan kurtarma faaliyetleri arasına ufak tefek özel işler de almışlar.

Aslında cevap sorunun içinde gizli. Biraz önceki Google örneğinde olduğu gibi enformasyon teknolojisindeki gelişmeler ya da devlet içerisinde birbirleriyle rekabet halinde bulunan birden fazla yaklaşımın ve ekibin söz sahibi olması birer neden olarak ileri sürülebilse de, bence bu tür yapılanmaların ve bunlara bağlı provokatif eylemlerin kolayca deşifre edilmesinin altında yatan gerçek neden şu anki sürecin bu yapılanmaları doğuran geçmişten oldukça farklı olması.

Geçmişten kastım Soğuk Savaş ortamı. Bildiğiniz gibi Komünizm, daha doğrusu SSCB ile savaşında ABD, Türkiye gibi Sovyetlerin doğrudan jeopolitik tehdidi altında bulunan cephe ülkelerde yoğun bir mücadele sürdürmüştü. Bu mücadele kısmen açık ve legal araçlar üzerinden yapılırken, çoğunlukla da örtülü ve illegal unsurlar vasıtasıyla yürütüldü. Nümayişler, bombalamalar, suikastlar, protestolar, kavgalar ve daha neler neler…

Evet; ama bu grupların ya da çetelerin sürekli değil de mesele bazlı olarak Amerika da dâhil yabancı ülkelerin istihbarat teşkilatları ile hatta bazen de bilinçli ya da bilinçsiz olarak onların hesabına çalışıyor olması çok muhtemel. Ama dediğin gibi, işin merkezinde Amerika yok artık.

Bakın, biz burada cumhurbaşkanlığı seçimi, e-muhtıra, Cumhuriyet mitingleri ve genel seçimlerle uğraşırken Rusya hayata geçirmek üzere olduğu Kuzey ve Güney enerji nakil hatları ile bu alanda çok stratejik bir üstünlük elde etti. Daha geçenlerde İstanbul’da yapılan KEİ Zirvesi’nde de bu üstünlüğün yansımaları açıkça görülüyordu. Öte taraftan İsrail’in bölgeye yönelik yeniden yapılandırma politikaları Türkiye’de içinden geçtiğimiz sürecin patırtısı-gürültüsü nedeniyle dikkatlerden kaçıyor. Kuzey Irak yeni bir İsrail olma yolunda. Filistin’de bir iç savaş kapıda bekliyor. Türkiye, AB karşısında elde ettiği diplomatik üstünlüğü ve Irak konusunda aldığı önceliği peyderpey yitiriyor. Sanki gizli bir el dış politikadaki son beş yılın kazanımlarını bir bir avucumuzdan alıyor.

Gerisini arif olan anladı zaten. Madem söz iç siyaset ile dış gelişmeler arasındaki irtibata geldi, daha fazla ertelemeden şu Hudson Enstitüsü toplantısına geçelim. Aralarında Celal Talabani’nin oğlu, aynı zamanda da Kürdistan Bölgesel Yönetimi’nin Washington Temsilcisi Kubat Talabani’nin de olduğu, Amerikalı ve Türkiyeli uzmanlardan müteşekkil bir grup, Hudson Enstitüsü’nde özetle şu senaryoyu masaya yatırıyorlar: “18 Haziran’da bir intihar bombacısının İstanbul Beyoğlu’ndaki saldırısı neticesinde 50 kişi hayatını yitiriyor, 200 kişi yaralanıyor. Eylemin PKK tarafından düzenlendiği dedikodusu yayılıyor. Bir gün sonra, İçişleri Bakanlığı eylemcinin Kuzey Irak’ta eğitildiğini, Genelkurmay Başkanı da bu türden eylemlerin büyük şehirlerde tekrar edeceğini söylüyor ve Kuzey Irak’a operasyon yapılması gerektiğinin altını çiziyor. 23 Haziran’da İran’da PKK tarafından yapıldığı iddia edilen bir saldırı oluyor. İran, Türkiye’ye PKK’ya karşı ortak operasyon yapma çağrısında bulunuyor. 24 Haziran’da henüz emekli olan Anayasa Mahkemesi Başkanı Tülay Tuğcu’ya intihar saldırısı düzenleniyor. Tuğcu hayatını kaybediyor. Tuğcu’yu öldüren bombanın Beyoğlu’nda patlayanla aynı olduğu ortaya çıkıyor. Başbakan Erdoğan Kuzey Irak’a askerî harekata karar veriyor. 29 Haziran’da Türk ordusu 50 bin kişilik bir birlikle Kuzey Irak’a giriyor. Bağdat büyük tepki gösteriyor. Amerikan Dışişleri Bakanlığı bu operasyonun Türkiye’nin güvenliğini azaltacağını öne sürse de, Beyaz Saray Türkiye’nin kendini savunma hakkı olduğunu belirtiyor.” İşte senaryo bundan ibaret.

Haklısın, katılımcılardan istenen bu senaryoyu veri alarak şu soruları cevaplamaları: “Beyaz Saray ve ABD Dışişleri’nin tepkileri sizce gerçekçi mi? Irak’ın komşuları, İsrail, Arap Birliği, AB bu duruma ne der? Bu Türkiye’nin AB üyelik görüşmelerinin sonu mu olur? Rusya bunu ABD ile Türkiye’nin arasını açma fırsatı olarak görüp tansiyonu yükseltebilir mi? Türkiye’nin o bölgede başarılı bir harekat yapması ne kadar mümkün? İran’ın destek teklifini Türkiye hoş karşılar mı? Bu işbirliği Türk-Amerikan ilişkilerini ve NATO bütünlüğünü nasıl etkiler? Irak hükümeti Türkiye’den mi, yoksa Iraklı Kürt liderlerden yana mı tavır alır? Bir süre sonra bombalı saldırıları PKK’nın değil de el-Kaide’nin yaptığına dair delillerin ortaya çıkması operasyonu nasıl etkiler? ABD Kongresi Türkiye’ye yaptırımlar uygulanması önerisinde bulunur mu?”

Benim ilgimi çeken başka bir şey var burada. O bahsi geçen Türk katılımcının bu sözü bu kadar açıklıkla ve çekinmeden sarf edebilmesi için kendini ‘evinde’, dostlar arasında hissetmesi lazım. Yani diğer katılımcıların ya da ev sahibi kurumun AKP’ye kendisi gibi karşı olduğundan emin olması lazım. Zira bu yargı ancak diğer bazı mantıksal öncüller üzerine kurulabilir. Dolayısıyla argümanı yeniden kurduğumuz zaman ortaya şu çıkar: “Siz de benim gibi AKP iktidarına karşısınız, bunu biliyorum. Dolayısıyla hiçbirimiz AKP’nin elini güçlendirecek bir adım atılmasını tasvip etmeyiz. Seçimlerden önce bazı PKK liderlerinin ABD tarafından Türkiye’ye teslimi, AKP’nin itibarını artıracağı için böyle bir teslimat zamanlama açısından uygun olmaz.” Şimdi eğer bu söz gerçekten sarf edildiyse, bu da diğer katılımcılar tarafından açıkça ya da zımnen onaylandıysa ve benim mantıksal kurgumda bir hata yoksa ortaya AKP’ye karşı bir yerli ve yabancı ittifakı ortaya çıkıyor ki, bu çok garip bir durum.

Geçenlerde kendisiyle yapılan bir mülakatta Fuat Kozluklu, 2006 yılının sonlarına doğru Washington’daki askerî ataşenin buradaki think-tank’lerden ikisinin Türkiye masasını yöneten iki Türk akademisyeni çağırıp AKP iktidarına prim verecek raporlar yazdıklarından dolayı fırçaladığını iddia etti. Hatta yalanlanması durumunda, bunu ispata hazır olduğunu da belirtti.

İşte bu hususların vahametinden ötürü Genelkurmay birkaç günlük bir suskunluk döneminin ardından tüm bu söylentileri yalanlayan bir açıklama yayınladı. Bazıları açıklamada Yasemin Çongar’ın sert ifadelerle eleştirilmesinden dolayı bu açıklamayı “kişiye özel muhtıra” olarak adlandırdı. Genelkurmay’ın açıklamasına göre SAREM yetkilileri o gün tesadüfen Hudson’da bulunuyorlardı. Asıl amaçları Hudson’un bir enstitü olarak yapısı ve çalışma yöntemlerine dair bilgi almaktı. Kubat Talabani’nin toplantıda yer alması da bir tesadüf eseri idi. Dahası ne SAREM yetkilileri ne de Washington’daki askerî ataşeye davetiye metni ulaşmamıştı. Dolayısıyla konuşulan senaryodan haberdar değildiler. Toplantıda da PKK’lı liderlerin Türkiye’ye verilip verilmemesi bahsi geçmedi hiç.

Doğrusu bu açıklamada da bazı boşluklar var. Her şeyden önce SAREM’in onayı alınmadan Hudson yöneticileri nasıl olur da SAREM’li yetkililerin de toplantıda yer alacağını yazılı davetiyelerle önceden katılımcılara bildirirler? Eğer böyle ise SAREM yöneticileri Hudson Enstitüsü tarafından oyuna getirilmiş demektir. Dahası, Hudson Enstitüsü gibi bir kuruluş nasıl olur da ne SAREM’e ne de Washington’daki ataşeye davetiye metni ulaştırmaz? Eğer böyle ise Hudson Enstitüsü son derece gayri ciddi bir kurumdur. Ve yine eğer böyle ise SAREM’li yetkililer bu gayri ciddi kurumu neden birden fazla defa ziyaret eder?