Türk siyaseti 2006’da dalgalı seyrini devam ettirdi. Ne var ki, dalgalar istikrarı etkileyecek ölçeğe varmadan geri çekildi. Bir ara sine-i millete dönmekten söz edildiyse de, sine-i devletin rahatlığı bu talepleri çabucak sönükleştirdi. Özellikle CHP’nin bu husustaki tavrı ibret alınacak tarzdaydı. Önce başkaları (?) sine-i millete dönmeliydi; CHP onları takip edecekti!
2007’nin ilk dosyasında Türk siyasetinin 2006’daki seyrini inceliyoruz. Mücahit Küçükyılmaz, 2006’nın mükerrer bir yıl olduğunu ve Türk siyasetinin birçok bakımdan 2005’i tekrar ettiğini söylüyor. Gerek iktidar gerek muhalefet partilerinin hanesine yazılacak artı puan bulmakta zorlanan Küçükyılmaz, 2007’nin daha sarsıntılı geçebileceğini düşünüyor.
İbn Haldun’dan hareketle nefis bir 28 Şubat analizi yapan Mümtaz’er Türköne, halkın desteğini alan AK Parti’nin gücünün devam ettiğini, fakat iktidar öncesi iddiasının yerinde yeller estiğini vurguluyor. Aynı bağlamda Bekir Berat Özipek, AK Parti’nin “kendi gündemini meçhul bir geleceğe ertelediğini” belirtiyor.
E. Fuat Keyman, 2006’yı “tepkici ve şüpheci milliyetçiliğin yılı” ilan ederek, 2007’de öfkemizi yendiğimiz ölçüde olgun bir toplum olduğumuzu kanıtlayacağımızı söylüyor. Ne iktidar partisi AKP’nin, ne de muhalefet partisi CHP’nin geçen 4 yılda “demokratikleşme talebini bütün halinde kavrayan bir fotoğraf verebildiklerini” ileri süren Avni Özgürel ise gelecek seçimde TBMM’de en az 4 partinin yer alacağını tahmin ediyor.
Yazarlarımızın hepsinin üzerinde ittifak ettikleri husus şu: TBMM’de hangi partilerin yer alacağından daha önemli olan, hangi iddianın yer alacağı ve bu iddianın hangi kararlılıkla uygulanacağıdır. İyilerin yolu açık olsun.