KELİMENİN tam anlamıyla saf bir insandı Adnan. Kördüğüm olduğunu hissettiği bir dünyayı anlamaya çalışıyor, fakat gene de ona fazlaca bulaşmak istemiyordu. Cemiyet adamıydı, fakat orta yerde fazlaca dolaşmak istemiyordu. Misyonu var, vakti yoktu. Büyük düşleri vardı, fakat zaman bir türlü elvermiyordu.
Bakışı ilginçti Adnan’ın. Sanki bir boşluğa bakar gibi bakıyordu insanlara. Sanki dünya hayatının nihaî boşluğunu hissediyor ve bize de hissettirmek istiyordu. Görev adamıydı. Hocaların, kitapların anlattıklarını önce derinden benimser, adeta ezberler; sonra, “Durun yahu, burada bir problem var!” derdi.
Fedakârdı Adnan, hesapçılıktan uzaktı. Sınav dönemlerinde bütün sınıfın hocasıydı. Çıkması muhtemel soruları tek tek çözer, biz iyice anlayıncaya kadar tekrar ederdi. O kadar iyi anlatırdı ki, bazen ondan yüksek not aldığımız bile olurdu. Kapsamlı bir burs bulabilseydi, Keynes’i aratmayacak bir iktisatçı olabilirdi.
İyi bir yönetici, sıkılan bir iktisatçıydı. Teorisiz ülkenin, teorisyen kumaşına sahip fakat ortamını bulamamış arif yurttaşıydı. Anlamak istiyordu, “görmek” istiyordu. Elinden gelse, yeryüzündeki bütün insanların yüzlerini görecek ve bizim de görmemiz için kâğıda işleyecekti. Fotoğrafçılığı, otantik bir sıkıntının dışa vurumuydu. Kamerası güzele odaklıydı; güzele ve masuma.
Seçkin bir dost, mükemmel bir babaydı. Eşi ve çocukları, bu karıncaincitmez aile reisini elbette çok özleyeceklerdir. Fakat tanıştığı her insanın ona duacı olduğu gerçeği, acılarını dindirecek ve onlar için bir gurur kaynağı olacaktır.
Adnan yaklaşık 33 yıl sınıf arkadaşım, komşum, vakıfdaşım, yoldaşım oldu. Kendisinden incineni görmedim, kimseden şikâyetini de işitmedim. Dünyaya yük olmadı; dünyanın kendisine yük olmasına da fazla tahammül etmedi. Babasını özledi, büyük sırrı hepimizden gizledi!
Mekanı cennet olsun!
Paylaş
Tavsiye Et